Brazilwood (Caesalpina Sappanensis and C. Echinata)

Σύντομα μετά από την ανακάλυψη της χώρας που σήμερα λέγεται Βραζιλία, οι Πορτογάλοι βρήκαν κάποια δέντρα των οποίων το ξύλο είχε δύναμη και ευελιξία καθώς και ένα βαθύ κόκκινο χρώμα στο εσωτερικό του. Του έδωσαν το όνομα Pau-Brasil (Pau στα Πορτογαλέζικα ονομάζεται το "ξύλο", και η λέξη “Βραζιλία” φέρεται να προέρχεται από τη λέξη Brasa που στα πορτογαλέζικα σημαίνει «σπίθα».)

Τα δέντρα brazilwood έγιναν το σπουδαιότερο τμήμα των εξαγωγών και της οικονομίας της γης και δάνεισαν το όνομά τους στη χώρα.

Στο 15ο και 16ο αιώνα, το ξύλο αυτό και τα παράγωγά του ήταν σπάνια εμπορεύματα και είχαν ιδιαίτερη αξία στην Ευρώπη. Μια κόκκινη χρωστική ουσία που ονομάζεται brazilin από το δέντρο αυτό μετατράπηκε σε σκόνη και χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή των ακριβών υφασμάτων, όπως το βελούδο, το οποίο ήταν σε μεγάλη ζήτηση κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης.
Μετά από λίγα χρόνια, οι Πορτογάλοι ιδρύσανe μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση για την κοπή και τη μεταφορά μεγάλου αριθμού ξύλων brazilwood στην Ευρώπη. Συγχρόνως, υπήρχε απόθεμα από κορμούς στο Παρίσι προερχόμενο από περισσότερα από 200 στρέμματα. Η υπερβολική εκμετάλλευση οδήγησε σε σημαντική μείωση του αριθμού των δέντρων brazilwood τον 18ο αιώνα και προκάλεσε την κατάρρευση αυτού του εμπορίου.

Το ξύλο Brazilwood χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για την κατασκευή δοξαριών στα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα. Στο δέκατο όγδοο αιώνα, ο περίφημος κατασκευαστής δοξαριών François Xavier Tourte αναγνώρισε την εξαιρετική ποιότητα του ξύλου: την ακαμψία, την ευελιξία, την πυκνότητα, και ομορφιά, και την ικανότητά του να κρατήσει μια σταθερή καμπύλη. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, το brazilwood αντικατέστησε όλα τα άλλα ξύλα για κατασκευή των δοξαριών.
Σε ένα μακροσκελές άρθρο του στο περιοδικό Smithsonian Magazine (Απρίλιος 2004) σχετικά με τη σημασία του δέντρου brazilwood για τους μουσικούς, ο Günter Seifert, βιολιστής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, είπε ότι "μερικοί άνθρωποι σκέφτονται ότι ένα δοξάρι είναι μόνο το ξύλο και οι χορδές, αλλά το δοξάρι μπορεί να είναι πιο απαραίτητο για να εκφράσει την ψυχή της μουσικής από ότι το βιολί. Είναι καλύτερο να έχουμε ένα εξαιρετικό δοξάρι και ένα μέτριο βιολί από ένα εξαιρετικό βιολί και ένα μέτριο δοξάρι. "Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που τα δοξάρια Pernambuco χρησιμοποιούνται από όλες σχεδόν τις σοβαρές ορχήστρες και τους μουσικούς δωματίου.

Προς το παρόν, το είδος έχει σχεδόν εκλείψει και έχει καταγραφεί ως είδος υπό εξαφάνιση. Το εμπόριο του brazilwood είναι πιθανό να απαγορευθεί στο άμεσο μέλλον, και αυτό έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο πρόβλημα στη βιομηχανία κατασκευής δοξαριών που δίνει μεγάλη σημασία σε αυτό το ξύλο.

Υπάρχει τώρα ένα σοβαρό πρόγραμμα αναδάσωσης στην πολιτεία του Pernambuco. Με την κατάλληλη φροντίδα ένα δέντρο θα παράγει ξύλο κατάλληλο για δοξάρι σε 30 έως 35 έτη αντί των 80 με 100 χρόνια που απαιτούνται για ένα δέντρο στην άγρια ​​φύση.



Το Brazilwood παράγει επίσης φυσικές χρωστικές που χρησιμοποιούνται στο χρωματισμό των μαλλιών με φωτεινά χρώματα.