Χλωροφύλλη

Στη βιολογία με τον όρο χλωροφύλλη χαρακτηρίζεται μια ολόκληρη ομάδα χρωστικών ουσιών, που προσδίδουν το πράσινο χρώμα σχεδόν σε όλα τα φυτά. Εντοπίζεται σε οποιοδήποτε σημείο του φυτού που βρίσκεται εκτεθειμένο στο ηλιακό φως ή σε τεχνητό φωτισμό. Οι χρωστικές αυτές ουσίες περιέχονται στα οργανίδια των φυτικών κυττάρων που ονομάζονται χλωροπλάστες.

Από χημικής άποψης η χλωροφύλλη είναι μια πορφυρίνη που περιέχει μαγνήσιο σε διάφορες αλυσίδες, δημιουργώντας έτσι διάφορες κατηγορίες όπως: χλωροφύλλη α, (κυανοπράσινη), χλωροφύλλη β, (κιτρινοπράσινη), χλωροφύλλη γ και χλωροφύλλη δ. Τυπικά, οι χλωροφύλλες α και β ανευρίσκονται στα ανώτερα φυτά. Οι χλωροφύλλες γ και δ ανευρίσκονται, επιπρόσθετα, στις άλγες. Μια συγγενής χρωστική ουσία είναι η βακτηριοχλωροφύλλη, που απαντάται στα φωτοσυνθετικά βακτήρια, π.χ. στα κυανοβακτήρια.

Λειτουργικά η χλωροφύλλη χρησιμεύει στην απορρόφηση ενέργειας φωτός για την επιτέλεση της λειτουργίας της φωτοσύνθεσης.

Από τη χλωροφύλλη και ορισμένες άλλες παρόμοιες ουσίες εξαρτάται η επιβίωση των έμβιων όντων του πλανήτη μας.

Οι οργανισμοί διακρίνονται σε δυο κατηγορίες: τους ετερότροφους (ζώα) και τους αυτότροφους (τα περισσότερα φυτά). Οι ετερότροφοι για να ζήσουν χρειάζονται ενέργεια την οποία παράγουν με τη διάσπαση πολύπλοκων ανθρακούχων ουσιών, όπως τα σάκχαρα, οι πρωτεΐνες κ.ά. Το ίδιο κάνουν και οι αυτότροφοι οργανισμοί, με τη διαφορά ότι μπορούν να συνθέτουν οι ίδιοι τις ανθρακούχες ενώσεις που χρειάζονται, από πολύ απλές ανόργανες ουσίες, όπως το διοξείδιο του άνθρακα και το νερό. Η ικανότητά τους αυτή βασίζεται στην παρουσία της χλωροφύλλης και στην ιδιότητά της να δεσμεύει την ηλιακή ενέργεια και να τη μετατρέπει σε χημική. Έτσι τα χλωροφυλλούχα φυτά μπορούν να σχηματίσουν σάκχαρα με έξι άτομα άνθρακα, όπως η γλυκόζη, με τη δέσμευση της ενέργειας των ηλιακών ακτίνων. Με τον τρόπο αυτό ο ήλιος γίνεται κυριολεκτικά ο ρυθμιστής της ζωής πάνω στη γη. Κάθε μορφή και κάθε εκδήλωση των οργανισμών είναι αδιανόητη χωρίς την επίδρασή του, και φυσικά χωρίς την παρουσία της χλωροφύλλης.

Σαν χρωστική στην παρασκευή οικιακών σαπουνιών, η χλωροφύλλη δίνει ένα πράσινο χρώμα και παρασκευ συνήθως από το σπανάκι ή τη σπιρουλίνα.

Πιπέρι Καγιέν

Το πιπέρι καγιέν σε μορφή σκόνης, επίσης γνωστό ως μπαχαρικό της Γουινέας, είναι ένα κόκκινο πιπέρι που παρασκευάζεται από τις πιπεριές τσίλι που χρησιμοποιούνται στη μαγειρική και για ιατρικούς σκοπούς. Πήρε το όνομά του από την πόλη Cayenne της Γαλλικής Γουιάνας.

Οι καρποί της πιπεριάς αποξηραίνονται ή πολτοποιούνται και ψήνονται σε κέικ, τα οποία στη συνέχεια αλέθονται και κοσκινίζονται για να φτιάξουν τη σκόνη μπαχαρικών.
Στη μαγειρική χρησιμοποιείται σε πικάντικα πιάτα, σε μορφή σκόνης ή και ολόκληρες οι πιπεριές , ή σε σάλτσα με βάση το ξίδι. Χρησιμοποιείται επίσης ως ένα φυτικό συμπλήρωμα.

Μπορεί να καλλιεργηθεί σε μια ποικιλία από τοποθεσίες και χρειάζονται περίπου 100 ημέρες για να ωριμάσει. Οι πιπεριές προτιμούν τα θερμά, υγρά, πλούσια σε θρεπτικά συστατικά χώματα και ζεστό κλίμα. Τα φυτά αναπτύσσονται σε περίπου 2-4 πόδια (0,6 έως 1 μέτρο) ύψος και θα πρέπει να απέχουν το ένα από το άλλο 3 πόδια (1 μ.).

Τα Chilies είναι πολυετή φυτά σε υποτροπικές και τροπικές περιοχές. Σε εύκρατα κλίματα καλλιεργούνται ως ετήσια φυτά. Μπορούν να παραμείνουν και το χειμώνα αρκεί να προστατεύονται από τον παγετό, και απαιτούν κάποια κλάδεμα.

Η περιεκτικότητα τους σε βιταμίνη Α είναι σχετικά υψηλή. Επίσης περιέχουν βιταμίνη Β6, βιταμίνη Ε, βιταμίνη C, ριβοφλαβίνη, κάλιο και μαγγάνιο. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη το πολύ μικρό ποσό από πιπέρι καγιέν που καταναλώνεται συνήθως σε μία μερίδα μαγειρεμένης τροφής, καθιστά αμελητέα συμβολή στην συνολική διαιτητική πρόσληψη αυτών των θρεπτικών ουσιών. Το πιπέρι καγιέν είναι επίσης γνωστό ως ανδρικό αφροδισιακό επειδή περιέχει καψαϊκίνη που μπορεί να αυξήσει τη ροή του αίματος σε όλα τα μέρη του ανθρώπινου σώματος. Είναι γνωστό σε πολλούς πολιτισμούς ως ενισχυτικό της λίμπιντο και για την αύξηση των ενδορφινών στο αίμα.

Τα οφέλη που προκύπτουν από τη χρήση του για την υγεία είναι πολλά και ποικίλα.

Καλέντουλα

Περιγραφή: Αυτό το όμορφο, ετήσιο φυτό είναι ενδημικό της νότιας Ευρώπης. Το ύψος του φθάνει τα 50 με 70 εκατοστά. Οι διακλαδώσεις των μίσχων του καλύπτονται με απλά, εναλλασσόμενα φύλλα και το καλοκαίρι παράγουν μεγάλα λουλούδια σε διάφορες αποχρώσεις του κίτρινου και του πορτοκαλί. Τα φυτά της καλέντουλας αναπτύσσονται πολύ εύκολα. Το κύριο είδος τους είναι η Calendula officinalis, (η κοινή καλέντουλα των κήπων), έχει φύλλα με ανοιχτό πράσινο χρώμα και κοντούς μίσχους, όπου αναπτύσσονται μονά ή διπλά άνθη με χρώμα πορτοκαλί, κίτρινο, κρεμ ή άσπρο και διάμετρο 5 με 7 εκατοστά. Αυτά τα φυτά είναι πολύτιμα για πολλούς περισσότερους λόγους εκτός από την όμορφη παρουσία τους.  Η καταγωγή του είναι από την Αίγυπτο και το καλλιεργούμε συχνά στους κήπους.  Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται τα άνθη του φυτού.

Aπό τα πορτοκαλοκίτρινα λουλούδια του φυτού που προς το τέλος του χειμώνα συχνά στολίζουν τα βάζα μας, παρασκευάζεται ένα από τα πιο καταπραϋντικά και επουλωτικά έλαια βάσης για το δέρμα. Tο λάδι της είναι γνωστό για τις αντιφλογιστικές, αντιβακτηριδιακές, αντιμυκητιασικές και κυρίως για τις επουλωτικές του ιδιότητες. Τα άνθη της περιέχουν αιθέρια έλαια, σαπωνίνες, φλαβονοειδή, βιταμίνη C, ασβέστιο, καροτένια (πρόδρομα μόρια της βιταμίνης Α) και σημαντικές ποσότητες πυριτίου. Ο συνδυασμός του πυριτίου και της προστατευτικής βλέννας που περιέχει, καθιστά την καλέντουλα ένα από τα πιο σημαντικά βότανα για την αντιμετώπιση των δερματικών προβλημάτων για την ίαση των οποίων ο οργανισμός πρέπει να αναπλάσει νέους ιστούς. Επιπλέον, οι πηκτίνες που περιέχονται στα φύλλα της την καθιστούν ενυδατικό παράγοντα. Η καλέντουλαχρησιμοποιείται για τη θεραπεία των πληγών και των δερματικών ερεθισμών, των εγκαυμάτων και εκζεμάτων. Ακόμη δίνει ελαστικότητα στο δέρμα και βοηθάει στην αντιμετώπιση των ραγάδων και των ρυτίδων.

Οι πρώτοι Χριστιανοί αποκαλούσαν την καλέντουλα "Mary's Gold" - χρυσάφι της Μαρίας - και την τοποθετούσαν δίπλα στα αγάλματα της Παρθένου Μαρίας. Η καλέντουλα ήταν επίσης ένα από τα πιο ιερά λουλούδια της αρχαίας Ινδίας. Σχημάτιζαν γιρλάντες δένοντας με σπάγγο μίσχους καλέντουλας και κεφάλια λουλουδιών και τα τοποθετούσαν γύρω από το λαιμό των ιερών αγαλμάτων. Το λουλούδι της καλέντουλας στρέφει το κεφάλι προς τον ήλιο ακολουθώντας την πορεία του, γι' αυτό μερικές φορές αποκαλείται "νύφη του καλοκαιριού". Στη γλώσσα των λουλουδιών, το λουλούδι της καλέντουλας συμβολίζει τη λαμπρότητα της νίκης.

Το όνομα αυτού του φυτού προέρχεται από τους αρχαίους Ρωμαίους, που πρόσεξαν ότι τα λουλούδια του φυτού ήταν ανθισμένα την πρώτη μέρα στις καλένδες (ή calends) κάθε μήνα και έτσι το θεώρησαν ένα χρήσιμο ίαμα για τις ανωμαλίες της εμμηνόρροιας. Η καλέντουλα θεωρήθηκε φυτό με μαγικές δυνάμεις, που επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν τις νεράιδες και τις γυναίκες να επιλέξουν τον κατάλληλο σύντροφο. Πιο πρακτική ήταν η χρήση του στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου στις ΗΠΑ: τα φυτά εφαρμόστηκαν σε πληγές για να τις σταματήσουν και να τις θεραπεύσουν.

Η καλέντουλα εκτιμήθηκε ιστορικά και για τις και μαγειρικές της χρήσεις. Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν μίγμα καλέντουλας με ξίδι για να καρυκέψουν κρεατικά και σαλάτες. Τα πέταλα με την ελαφριά αρωματική και κάπως πικρή γεύση τους, νοστιμίζουν σούπες ψαριών και κρεατικών, πιάτα με ρύζι, σαλάτες και δίνουν κίτρινο χρώμα σε τυριά και βούτυρα. Ολόκληρο το λουλούδι χρησιμοποιήθηκε σαν γαρνιτούρα σε πιάτα της μεσαιωνικής εποχής.

Θεραπευτικές Ιδιότητες: Η καλεντούλα δρα ως αντιφλεγμονώδες, αντισηπτικό, στυπτικό, επουλωτικό, αντιμυκητιακό, εμμηναγωγό. Είναι ένα από τα καλύτερα βότανα για την θεραπεία δερματικών προβλημάτων που οφείλονται σε μόλυνση ή φυσική βλάβη. Χρησιμοποιείται επίσης σε κάθε εξωτερική αιμορραγία, τραύμα, μωλωπισμό ή διάστρεμμα. Είναι ευεργετική για τα τραύματα που επουλώνονται αργά και για δερματικά και κιρσώδη έλκη. Είναι ιδανική ως πρώτη βοήθεια σε ελαφρά εγκαύματα. Χρησιμοποιείται για την θεραπεία γαστρικών και δωδεκαδακτυλικών ελκών. Σαν εμμηναγωγό βοηθά σε περιπτώσεις καθυστέρησης και επώδυνης εμμηνορροής. Σαν χολαγωγό βοηθά σε προβλήματα της χοληδόχου κύστης και σε ασαφή πεπτικά προβλήματα που χαρακτηρίζουμε ως δυσπεψία.

Χρήση: Την παρασκευάζουμε ως έγχυμα (ρίχνουμε σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό 1-2 κουταλάκια του τσαγιού και το αφήνουμε για 10-15 λεπτά). Για τοπική θεραπεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως κατάπλασμα ή κομπρέσα.

Brazilwood (Caesalpina Sappanensis and C. Echinata)

Σύντομα μετά από την ανακάλυψη της χώρας που σήμερα λέγεται Βραζιλία, οι Πορτογάλοι βρήκαν κάποια δέντρα των οποίων το ξύλο είχε δύναμη και ευελιξία καθώς και ένα βαθύ κόκκινο χρώμα στο εσωτερικό του. Του έδωσαν το όνομα Pau-Brasil (Pau στα Πορτογαλέζικα ονομάζεται το "ξύλο", και η λέξη “Βραζιλία” φέρεται να προέρχεται από τη λέξη Brasa που στα πορτογαλέζικα σημαίνει «σπίθα».)

Τα δέντρα brazilwood έγιναν το σπουδαιότερο τμήμα των εξαγωγών και της οικονομίας της γης και δάνεισαν το όνομά τους στη χώρα.

Στο 15ο και 16ο αιώνα, το ξύλο αυτό και τα παράγωγά του ήταν σπάνια εμπορεύματα και είχαν ιδιαίτερη αξία στην Ευρώπη. Μια κόκκινη χρωστική ουσία που ονομάζεται brazilin από το δέντρο αυτό μετατράπηκε σε σκόνη και χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή των ακριβών υφασμάτων, όπως το βελούδο, το οποίο ήταν σε μεγάλη ζήτηση κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης.

Μετά από λίγα χρόνια, οι Πορτογάλοι ιδρύσανe μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση για την κοπή και τη μεταφορά μεγάλου αριθμού ξύλων brazilwood στην Ευρώπη. Συγχρόνως, υπήρχε απόθεμα από κορμούς στο Παρίσι προερχόμενο από περισσότερα από 200 στρέμματα. Η υπερβολική εκμετάλλευση οδήγησε σε σημαντική μείωση του αριθμού των δέντρων brazilwood τον 18ο αιώνα και προκάλεσε την κατάρρευση αυτού του εμπορίου.

Το ξύλο Brazilwood χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για την κατασκευή δοξαριών στα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα. Στο δέκατο όγδοο αιώνα, ο περίφημος κατασκευαστής δοξαριών François Xavier Tourte αναγνώρισε την εξαιρετική ποιότητα του ξύλου: την ακαμψία, την ευελιξία, την πυκνότητα, και ομορφιά, και την ικανότητά του να κρατήσει μια σταθερή καμπύλη. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, το brazilwood αντικατέστησε όλα τα άλλα ξύλα για κατασκευή των δοξαριών.

Σε ένα μακροσκελές άρθρο του στο περιοδικό Smithsonian Magazine (Απρίλιος 2004) σχετικά με τη σημασία του δέντρου brazilwood για τους μουσικούς, ο Günter Seifert, βιολιστής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, είπε ότι "μερικοί άνθρωποι σκέφτονται ότι ένα δοξάρι είναι μόνο το ξύλο και οι χορδές, αλλά το δοξάρι μπορεί να είναι πιο απαραίτητο για να εκφράσει την ψυχή της μουσικής από ότι το βιολί. Είναι καλύτερο να έχουμε ένα εξαιρετικό δοξάρι και ένα μέτριο βιολί από ένα εξαιρετικό βιολί και ένα μέτριο δοξάρι. "Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που τα δοξάρια Pernambuco χρησιμοποιούνται από όλες σχεδόν τις σοβαρές ορχήστρες και τους μουσικούς δωματίου.

Προς το παρόν, το είδος έχει σχεδόν εκλείψει και έχει καταγραφεί ως είδος υπό εξαφάνιση. Το εμπόριο του brazilwood είναι πιθανό να απαγορευθεί στο άμεσο μέλλον, και αυτό έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο πρόβλημα στη βιομηχανία κατασκευής δοξαριών που δίνει μεγάλη σημασία σε αυτό το ξύλο.

Υπάρχει τώρα ένα σοβαρό πρόγραμμα αναδάσωσης στην πολιτεία του Pernambuco. Με την κατάλληλη φροντίδα ένα δέντρο θα παράγει ξύλο κατάλληλο για δοξάρι σε 30 έως 35 έτη αντί των 80 με 100 χρόνια που απαιτούνται για ένα δέντρο στην άγρια ​​φύση.

Το Brazilwood παράγει επίσης φυσικές χρωστικές που χρησιμοποιούνται στο χρωματισμό των μαλλιών με φωτεινά χρώματα.

Brazilwood (Caesalpina Sappanensis and C. Echinata)

Σύντομα μετά από την ανακάλυψη της χώρας που σήμερα λέγεται Βραζιλία, οι Πορτογάλοι βρήκαν κάποια δέντρα των οποίων το ξύλο είχε δύναμη και ευελιξία καθώς και ένα βαθύ κόκκινο χρώμα στο εσωτερικό του. Του έδωσαν το όνομα Pau-Brasil (Pau στα Πορτογαλέζικα ονομάζεται το "ξύλο", και η λέξη “Βραζιλία” φέρεται να προέρχεται από τη λέξη Brasa που στα πορτογαλέζικα σημαίνει «σπίθα».)

Τα δέντρα brazilwood έγιναν το σπουδαιότερο τμήμα των εξαγωγών και της οικονομίας της γης και δάνεισαν το όνομά τους στη χώρα.

Στο 15ο και 16ο αιώνα, το ξύλο αυτό και τα παράγωγά του ήταν σπάνια εμπορεύματα και είχαν ιδιαίτερη αξία στην Ευρώπη. Μια κόκκινη χρωστική ουσία που ονομάζεται brazilin από το δέντρο αυτό μετατράπηκε σε σκόνη και χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή των ακριβών υφασμάτων, όπως το βελούδο, το οποίο ήταν σε μεγάλη ζήτηση κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης.
Μετά από λίγα χρόνια, οι Πορτογάλοι ιδρύσανe μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση για την κοπή και τη μεταφορά μεγάλου αριθμού ξύλων brazilwood στην Ευρώπη. Συγχρόνως, υπήρχε απόθεμα από κορμούς στο Παρίσι προερχόμενο από περισσότερα από 200 στρέμματα. Η υπερβολική εκμετάλλευση οδήγησε σε σημαντική μείωση του αριθμού των δέντρων brazilwood τον 18ο αιώνα και προκάλεσε την κατάρρευση αυτού του εμπορίου.

Το ξύλο Brazilwood χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για την κατασκευή δοξαριών στα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα. Στο δέκατο όγδοο αιώνα, ο περίφημος κατασκευαστής δοξαριών François Xavier Tourte αναγνώρισε την εξαιρετική ποιότητα του ξύλου: την ακαμψία, την ευελιξία, την πυκνότητα, και ομορφιά, και την ικανότητά του να κρατήσει μια σταθερή καμπύλη. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, το brazilwood αντικατέστησε όλα τα άλλα ξύλα για κατασκευή των δοξαριών.
Σε ένα μακροσκελές άρθρο του στο περιοδικό Smithsonian Magazine (Απρίλιος 2004) σχετικά με τη σημασία του δέντρου brazilwood για τους μουσικούς, ο Günter Seifert, βιολιστής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, είπε ότι "μερικοί άνθρωποι σκέφτονται ότι ένα δοξάρι είναι μόνο το ξύλο και οι χορδές, αλλά το δοξάρι μπορεί να είναι πιο απαραίτητο για να εκφράσει την ψυχή της μουσικής από ότι το βιολί. Είναι καλύτερο να έχουμε ένα εξαιρετικό δοξάρι και ένα μέτριο βιολί από ένα εξαιρετικό βιολί και ένα μέτριο δοξάρι. "Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που τα δοξάρια Pernambuco χρησιμοποιούνται από όλες σχεδόν τις σοβαρές ορχήστρες και τους μουσικούς δωματίου.

Προς το παρόν, το είδος έχει σχεδόν εκλείψει και έχει καταγραφεί ως είδος υπό εξαφάνιση. Το εμπόριο του brazilwood είναι πιθανό να απαγορευθεί στο άμεσο μέλλον, και αυτό έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο πρόβλημα στη βιομηχανία κατασκευής δοξαριών που δίνει μεγάλη σημασία σε αυτό το ξύλο.

Υπάρχει τώρα ένα σοβαρό πρόγραμμα αναδάσωσης στην πολιτεία του Pernambuco. Με την κατάλληλη φροντίδα ένα δέντρο θα παράγει ξύλο κατάλληλο για δοξάρι σε 30 έως 35 έτη αντί των 80 με 100 χρόνια που απαιτούνται για ένα δέντρο στην άγρια ​​φύση.



Το Brazilwood παράγει επίσης φυσικές χρωστικές που χρησιμοποιούνται στο χρωματισμό των μαλλιών με φωτεινά χρώματα.

Bladderwrack (καφέ φύκι)

Το Fucus vesiculosus, γνωστό με το κοινό όνομα Bladderwrack, είναι φύκια που βρέθηκαν στις ακτές της Βόρειας Θάλασσας, στη δυτική Βαλτική Θάλασσα τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, Ήταν η αρχική πηγή του ιωδίου, που ανακαλύφθηκε το 1811, και χρησιμοποιήθηκε ευρέως για τη θεραπεία της βρογχοκήλης.

Σήμερα το συναντάμε άφθονο στις βραχώδεις πλαγιές των εύκρατων και κρύων θαλασσών του βόρειου ημισφαιρίου, και αποτελεί έναν από τους πλούτους του ωκεανού, αφού είναι πραγματικό συμπύκνωμα ανόργανων αλάτων, ιχνοστοιχείων, βιταμινών και ιωδίου.

Τα φύκια της θάλασσας είναι πλούσια σε βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία, αμινοξέα, ένζυμα, χλωροφύλλη και αντιβιοτικά συστατικά. Τα φύκια της θάλασσας ενδυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα και τονώνουν την κυκλοφορία. Έτσι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την καταπολέμηση της κυτταρίτιδας, των κιρσών, των δερματικών παθήσεων , της ακμής, της ψωρίασης και του εκζέματος.

Επίσης συμβάλλουν στη βελτίωση της ισορροπίας των λιπιδίων που σχετίζονται με την παχυσαρκία ειδικά όπου η παχυσαρκία σχετίζεται με δυσλειτουργία του θυρεοειδούς, παρέχουν ανακούφιση από τα συμπτώματα της ρευματοειδούςαρθρίτιδας και συμβάλλουν στην πρόληψη της ανάπτυξης των επιβλαβών βακτηρίων στα τοιχώματα του πεπτικού σωλήνα  καθώς και  στη μείωση του αριθμού των ελεύθερων ριζών.

Εκτός από εξαιρετική πηγή ιωδίου  προσφέρει μια πληθώρα άλλων απαραίτητων θρεπτικών συστατικών, όπως  καραγενάνη, algin, κάλιο, bormine, μαννιτόλη, αλγινικό οξύ, ισταμίνη, η βιταμίνη C..

Το Fucus vesiculosus, γνωστό με το κοινό όνομα Bladderwrack, είναι φύκια που βρέθηκαν στις ακτές της Βόρειας Θάλασσας, στη δυτική Βαλτική Θάλασσα τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, Ήταν η αρχική πηγή του ιωδίου, που ανακαλύφθηκε το 1811, και χρησιμοποιήθηκε ευρέως για τη θεραπεία της βρογχοκήλης.

Σήμερα το συναντάμε άφθονο στις βραχώδεις πλαγιές των εύκρατων και κρύων θαλασσών του βόρειου ημισφαιρίου, και αποτελεί έναν από τους πλούτους του ωκεανού, αφού είναι πραγματικό συμπύκνωμα ανόργανων αλάτων, ιχνοστοιχείων, βιταμινών και ιωδίου.

Τα φύκια της θάλασσας είναι πλούσια σε βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία, αμινοξέα, ένζυμα, χλωροφύλλη και αντιβιοτικά συστατικά. Τα φύκια της θάλασσας ενδυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα και τονώνουν την κυκλοφορία. Έτσι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την καταπολέμηση της κυτταρίτιδας, των κιρσών, των δερματικών παθήσεων , της ακμής, της ψωρίασης και του εκζέματος.

Επίσης συμβάλλουν στη βελτίωση της ισορροπίας των λιπιδίων που σχετίζονται με την παχυσαρκία ειδικά όπου η παχυσαρκία σχετίζεται με δυσλειτουργία του θυρεοειδούς, παρέχουν ανακούφιση από τα συμπτώματα της ρευματοειδούςαρθρίτιδας και συμβάλλουν στην πρόληψη της ανάπτυξης των επιβλαβών βακτηρίων στα τοιχώματα του πεπτικού σωλήνα  καθώς και  στη μείωση του αριθμού των ελεύθερων ριζών.

Εκτός από εξαιρετική πηγή ιωδίου  προσφέρει μια πληθώρα άλλων απαραίτητων θρεπτικών συστατικών, όπως  καραγενάνη, algin, κάλιο, bormine, μαννιτόλη, αλγινικό οξύ, ισταμίνη, η βιταμίνη C.